Verjaren is vergaren wordt wel eens gezegd.
Maar wat vergaar ik met een verjaardag? Ongetwijfeld een hoeveelheid verjaardagswensen. Verder enkele kaartjes, kussen, een taart, enkele cadeautjes en een vrij onbehaaglijk gevoel dat zich manifesteert ter hoogte van mijn onderbuik. Dit onbehaaglijk gevoel is niet het resultaat van een overdadige hoeveelheid eten, nog minder van de taart of snoepgoed maar eerder van het belang van een verjaardag.
Misschien moet ik eerder zeggen, het belang dat andere hechten aan mijn verjaardag. Hoe relatief is het bestaan van een verjaardag? Met wat confronteert het bestaan van een verjaardag mij. De denkoefening omkeren brengt de dubbelheid van een verjaardag naar boven. Het moment dat niemand je verjaardag zou herinneren lijkt ook geen bijzonder positief vooruitzicht. Misschien moet ik starten met welke felicitaties ik heb gekregen, natuurlijk van het gezin waarin ik woon, enkele betere vrienden en mensen rond mij, maar daarnaast een, in absoluut aantal, groots aantal verjaardagswensen via sociale media.
Is het verkeerd verjaardagswensen op sociale media te zien als een toppunt van gedeeld individualisme? Sommige mensen die me een verjaardagswens stuurden hielden hun verjaardagskalender bijzonder goed in de gaten, maar wat zeggen hun woorden? Ze bevestigen onze relatie door me een gelukkige verjaardag te wensen, maar tegelijk kan er een bewustzijn komen, ik ken deze persoon eigenlijk niet. Toch staakt hun eventuele bewustzijn hun actie niet.
Waarom wensen we elkaar een gelukkige verjaardag? Omdat je voor die mens het beste wilt. Maar wat zou het van ingreep hebben in hun leven wanneer het niet goed ging? Hoe zouden ze dat uitten? Ook via sociale media?
De ingreep van techniek is in ons leven bijzonder groot, maar bleef tot relatief kort een stuk buiten onze relaties op zo'n ingrijpende manier. Ik ervaar deze interventie soms als bedreigend, tot wat ben ik nog in staat zonder? Waar zou ik staan zonder en wat zou ik verliezen zonder? Natuurlijk is de keuze autonoom. Iedereen beslist wat hij of zij doet met sociale media. Is dat zo? Beslis ik vanuit mijn zelfbeschikkingsrecht over of ik mee doe of niet? Ja. Alleen is mijn autonomie niet van mij. Het gaat om een gedeelde sociale autonomie, wanneer ik niet meedoe met de sociale media word ik hierop aangesproken.
Ik blijf mij ongemakkelijk voelen, maar dat is misschien wel goed. Het helpt me de invloed van techniek in mijn leven klaarder te krijgen.
