Schoonheid

Ik dank de schoonheid voor haar rust

Het is voor jun dat ik smeke

Voor jun is mijn gedicht
In de nacht voor kerste
Het ergste verdikte

Hij wilt verdergane
Ge ziet hem te geiren
Hij laat jun stane

Jij laet je afwijzen
Een half jare heb je gewacht
Tot hij weer thuis zou komen
Wie had dat nu gedacht

Maar wat gebeurd in verre streken
Dat zie je hier niet
Wat het hart doet verbleken
Ik versta het niet

Dat de wind maar waait
Dat de tijd nu maar graait
Dat die zwijgt dat voor niets is gebleken
Geen mens verdient deze streken

Het is voor jou ik dat ik zing
Mijn gebed aan ons Here
Het is voor june dat ik smeke
Laat haar niet steken

Gevonden

Zal ik je dan ooit vinden?
Verdoken in het struikgewas.
Zal ik je ooit jouw hand in mijn hand
Zal ik ooit
Jouw

stilstaan

Ik zal nooit begrijpen wat het is om moeder te zijn,
Ik zal niet weten wat het is om vader te zijn.

De roep om een kind
gewoon uit je buik, hart, benen of tenen
gestoeld op niets meer dan een roep uit het niets

De vraag of je ooit wat zal zijn zonder
of je niet verglijdt tot iets wat je nooit had willen zijn

een moeder zal ik nooit begrijpen
een vader zal ik nooit zijn

moet ik dan zoeken naar een hogere zin?
alsof de zin die er is niet voldoet
en waarvan komt het idee dat een kind je zin geeft?

De liefde tussen jou en mij is wat mijn zin kan zijn.
fragiel, breekbaar en ontastbaar
gemakkelijker om te verliezen,
maar duidelijk,

tussen ons staat niets, enkel liefde
of het ontbreken daarvan,

geen revolutie
plots noemt niemand
papa
we blijven zoals we elkaar ontdekten
maar in welke zin,
zal de liefde sterk genoeg zijn om ons te vormen
tot twee die één zijn


stilstaan alvorens te gaan