woensdag 3 april 2013

Niets mis met homo's maar het leven als homo is kut

Onderhand is wel al het een en het ander te doen geweest over homo's. Eens je klaar bent met jezelf te aanvaarden, moet het nog maar beginnen. Je start met je te outen voor vrienden, na een tijdje ook voor je familie, tot je merkt dat het iets is dat nooit stopt. Dan ga je opzoek naar anderen die ook homo zijn, kom je tot de constatatie dat het vrij normaal is maar dat het holebi-wereldje toch niet zo groot is. Een kleine wereld, dat heeft ook tot het gevolg dat er een 'ons kent ons mentaliteit' heerst, dat is in het begin wel leuk.
Tot, je het wat gezien hebt, de eerste ruzies de kop opsteken en van de kleine groep van mensen die ergens is er al drie je een scheve blik toewerpen. Je probeert het als overmaat van ramp toch terug goed te maken, maar dat lukt maar niet. Je ergert je, rot aan de aanwezigheid en begint zelfs te denken dat er geroddeld wordt over jou.

Last but not least hoor je ook roddels over anderen. "Jan heeft Pol binnen gedaan op die fuif, Pol zijn vriend weet het nog niet, Jan is volgens Pero zelfs meegegaan naar Pol zijn kot." Meestal zijn verhalen als deze nog echt gebeurd ook. In combinatie met de kleine groep 'ons kent ons' weet je na een tijdje al wie elkaar heeft 'geprobeerd', niet moeilijk dat soa's zich snel verspreiden tussen homo's.

Als homo heb je een aantal keuzes, de enige die je niet hebt is homo zijn. Waarom mensen blijven  ontmoeten, je gedachten op iemand zetten, dat toch niet lukken. Waarom niet, net zoals het homo zijn aanvaarden dat je alleen leeft en op een andere manier zin geven aan je leven? Is er geen wezenlijk verschil tussen kiezen voor eenzaamheid en eenzaam zijn omdat je niemand vindt?  

Misschien kies ik wel liever voor eenzaamheid, hoef ik me niet steeds te outen en zit ik in geen wereld waar een - voor mij - vreemde moraal wordt gehanteerd.
Wie zei er dat je blij wordt van jezelf te outen?