gisteren

als je leven kan in stilte
ben je goed op weg
te leven met jezelf
ook bij pech

vandaag kan ik de stilte aan
gisteren moest ik praten
noten maken, juist voor de klank
omdat spreken je met verdriet, overmant

alleen letter op papier
noten in de lucht
droge tranen op mijn huid
een mens die zucht

een blik
van iemand die je graag ziet
een woord
omdat ze weet, je kan het niet

iemand die aan je trekt
ook al, ga je diep
iemand die je zegt
vergeet dat en dat , vergeet dat niet

dan maak je een beslissing
tot nu toe is ze goed
minder afhankelijk
maar doet het goed

ik ging altijd naar hem toe
ook al was ik het zo moe
ik kon enkel zeggen, neen ik doe het niet
maar doen, dat kon ik niet

ik wil dat het stopt
maar ik kan niet zonder
hij is te speciaal voor mij
het is moeilijk zonder hem er bij

denkt hij ik zie hem graag
maar ik kan het niet
of gewoon
die gast is ziek

wie zal het zeggen
hij zegt nooit niets
ook niet als ik vertel
jij, bent mijn harendief

na zo lang is het nog hetzelfde
hij verandert niet
dus ik kan niet anders
dan doen alsof hij me niet ziet

bij hem is de interesse evenementeel
bij mij is het vuur zonder deel, ondeelbaar in zijn geheel
sterker dan een vuur ooit kon branden
dood het alles behalve het verlangen

dus zet ik het vuur maar weg
draai ik de kraan van brandstof toe
ik krijg de kraan niet dicht
mijn handen zijn te moe

ik weet dat het niet goed is
maar ook dat ik kan niet anders
dan een stolp te zetten, over de vlam
zodat ik geen warmte voelen kan

maar vandaag ging het goed
gisteren ging het slecht
morgen zie ik wel
je leest hoe ik het vertel

ik kan het niet

mijn hart in mij gebrand
gevoel niet het verstand
mijn hart trekt mij gevoel
mijn verstand wijzigt mijn doel

mijn ogen, sluiten, ik zie hem
mijn hart verdwaalt bij zijn stem
ik wil slapen in zijn armen
mijn voor eeuwig aan hem verwarmen

maar ik weet,
het is neen
hij wilt niet
zegt mijn hart ja
dan lever ik een innerlijke strijd
tot ooit mijn verstand overwint

niet

Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is.
Zo start Frank Boeijen zijn lied.
Ik wil die woorden ook in de mond nemen.
"Zeg me dat het niet zo is, zeg me dat het niet waar is."
Maar met het verschil, dat ik wil zeggen: "zeg me dat het niet verder leeft, zeg me dat het niet verder leeft"

gewacht

op jou heb ik gewacht
14 dagen lang, dag en nacht

op jou heb ik gewacht
na eens heen gereden op die motorfietst zo zacht

op jou heb ik gewacht
jouw geur je kus je kracht

op jou heb ik gewacht
blijf bij me

rust!?

het klonk raar
helemaal niet als muziek
maar het zeggen kon ik niet

je zag me niet meer staan
ik liet geen traan
maar was een puinhoop van verdriet

nu zeg ik het wel
ook al scheelt het jouw geen del

ik zie je graag, ook al is het niet van tel

ik weet niet, waarom ik zei
jij bent de ware voor mij

ik weet alleen dat ook verdriet verstilt
naar mate men er minder zwaar aan tilt

dus denk ik, dat er geen verdriet is geweest
het verleden was, enkel maar een feest
de donkere periode, vergeet ik snel
dan komt die ook niet meer, denk ik wel?

ik probeer te praten zoals voorheen
ging die angst nu, maar eens heen
steeds aanwezig, altijd daar
ik denk, al sinds verleden jaar.

normaal

Ook al wil ik het niet,
ook al zie je mij niet

je laat me niet koud
ook jij weet dat ik nog steeds van je houd

maar ik zal ook mijn hoofd steken in het zand
als dat het is wat je van mij verlangt

Ook al is het dal zo diep
je achter laten, ik kan het niet

een rijtje

Soms zijn er dagen dat je alles
wat je niet begrijpt
op een rijtje zet

Dat je alles wat je ontglipt is
even terug wilt vastnemen
telkens je probeert,
merk je dat het je al ontglipt is

Het is zinloos stil te staan, te denken
terug te gaan, in de tijd

Het is zonder nut dat je kijkt, tuurt,
stuurt naar een oud zeer

Achteraf lijkt het een mooie tijd,
ook al weet ik dat het dat niet was

Ontglippen, vergeten, loslaten, zonder spreken
het toch een plaats geven